توحید ناب در متون و گزاره های دینی

اسلام ناب محمدی و علوی برخوردار از ماهیتی پویا، سازنده و عملگراست. چشم انداز روشن، آینده پر امید، منطقی وپیشرفته، تصویری است که برای پیروانش ترسیم کرده است. اما متاسفانه در طول قرن ها که از عصر ظهور نبوی گذشته، همواره زر اندوزان، زورمداران و تزویرگران که نفعشان  در وارونه کردن مفاهیم بلند اسلام بوده و هست، سیمای راستین و سعادت آفرین آن را تحریف کرده و روح پیام رهایی بخش آن را تغییر داده اند.

اکنون در سال های آغازین هزاره سوم میلادی و در زمانه ای که بشریت به تعالیم و آموزه های اسلام اصیل، حیات بخش، پویا و حرکت آفرین، سخت محتاج است، باید آن را به گونه ای که پیامبر و اهل بیت علیهم السلام بیانگر و منادی آن بوده اند، به جامعه معرفی کنیم. یعنی هریک از مؤلفه های اسلام را  در جایگاه شایسته و بایسته خود تعریف کنیم و وزن و ارزش و اهمیت متناسب با جایگاهش را به آن بدهیم. و طبعا «توحید» نیز، که اساس دین و مبنای همه‌ اصول و مؤلفه هاست و نه اصلی در کنار دیگر اصول، این‌گونه باید نگریسته شود، که متناسب با چشم انداز تعریف شده برای مکتب و اندیشه اسلام، اساسی ترین نقش و وزن، باید برای توحید لحاظ گردد.

در نگاه اسلام،«توحید»دارای سه بُعد؛ باور، اعلام و اقدام است، اما آنچه معمولا مورد توجه بوده و هست: بُعد باور و عقیده است، درحالی که از منظر توحیدی، «باور» زمانی به بار می نشیند؛ که از دل به زبان و از زبان به اندام جریان یابد و  در غیر این صورت، ویژگی  باور اسلامی را  نخواهد داشت.

امام علی علیه السلام به عنوان امام الموحدین چنین نگاهی را ترسیم می فرماید: اَلْإِیمَانُ تَصْدِیقٌ بِالْجَنَانِ وَ إِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْکَانِ؛ ایمان؛ پذیرش باطنی، اعلام زبانی و اقدام عملی است. طبعا نقص در هر یک از این ابعاد، چرخه تأثیرگذاری آن را با مشکل مواجه می کند، چه از اصول دین شمرده شود و یا در حوزه فروع دین تعریف شده باشد.

این کتابچه؛ تلاشی پویا برای تبیین «توحید» از نگاه قرآن و اهل بیت علیهم السلام است. با این امید که نگارنده نیز، از باورمندان توحید ناب و پیروان راستین کتاب هدایت و پرچمداران آن قرار گیرد.